Gisteren de laatste GroenLinks verkiezingskrantjes rondgebracht in mijn eigen buurt. Een geestdodende activiteit? Ik vond het ontspannend en soms bijna meditatief: complete aandacht voor de brievenbus en geen kans om aan andere zaken te denken.
Het begint inderdaad met de brievenbus: waar zit-ie? Gewoon in de deur of als aparte box aan het begin van de oprit of naast de deur. Vervolgens, hoe gaat-ie open en glijdt de folder gemakkelijk naar binnen of moet je met je andere hand eerst nog die vervelende tochtborstels wegduwen? En wat te doen met ´ja, nee´ of ´nee, nee´stickers? De partijlijn is bij ‘ja, nee’ wel een folder in de bus en bij ‘nee, nee’ geen, dus daar houd ik me braaf aan.
Dan de vraag: “Hoe vul ik de brievenbussen zo efficiënt mogelijk? De fiets aan het eind van de straat laten staan en alles lopend doen? Of de fiets toch meenemen, zodat de afstanden tussendoor fietsend kunnen worden afgelegd. Hoe zouden ervaren krantenbezorgers dat doen?
Ten slotte de vraag: “Woont hier een potentiële GroenLinks stemmer of niet?” Bij tuinen met louter grinttegels en die meer lijken op een gemeentelijke begraafplaats, is het waarschijnlijke antwoord ‘nee’. Idem bij huizen waar twee auto’s op de oprit staan of waar de auto erg groot is uitgevallen. Maar dan toch die twijfel als blijkt dat er bij de voordeur een sticker met ‘Campaign voor Tibet’ is bevestigd. Of als de dochter des huizes vriendelijk lachend de folder in ontvangst neemt. Dan is de meditatie even verbroken ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten