Gisteren hield Wijnand Duyvendak een inleiding in Culemborg over klimaat. De aanleiding was de uitreiking van twee groene lintjes in het kader van Wereld Milieudag. Ik was erg onder de indruk van zijn verhaal. Wijnand gaf eerst met een aantal voorbeelden aan dat het klimaatprobleem urgenter is dan menigeen denkt. Ook hijzelf dacht een aantal jaren geleden nog dat het klimaatprobleem iets is van de volgende generatie. Maar met het recente risico op het smelten van de Noordpool, het ontdooien van het permafrost in Siberië en het verdwijnen van grote gletsjers is het probleem acuter dan ooit. Wrang is dat vooral ontwikkelingslanden de effecten zullen merken. Niet zozeer door het stijgen van de zeespiegel, maar door het schaarser worden van water voor drinkwater en voor de voedselvoorziening.
En toch blijft Wijnand optimistisch. Hij ziet grote veranderingen bij mensen, hij ziet mogelijkheden in de techniek en hij ziet dat landen zich anders gaan opstellen. Grote vraag is of het mogelijk is om met alle landen gezamenlijk tot afspraken te komen. Binnen vijf jaar moet er een scherpe daling van de CO2-emissie zijn bereikt. Kopenhagen in december van dit jaar is een eerste test. Als het niet lukt, dan blijft het kortetermijnbelang overwegen. Dat geldt op individueel niveau ("Ik ga geen kleinere auto rijden, als mijn buurman wel een grote heeft"), als op nationaal niveau ("Een accijns op fossiele energie leidt tot concurrentievervalsing als we het niet met z'n allen doen").
Ik ben een geboren optimist en ik vind ook dat we met z'n allen meer kunnen doen aan energiebesparing en aan duurzame energie, maar ik zie ook een enorme gloeiende plaat waar al onze druppels op terechtkomen. Zeker als ik denk dat de nieuwe industrielanden nog sterk zullen groeien en dat het voor westerse landen moeilijk zal zijn om in te leveren. Maar we kunnen niet niets doen. Al is het alleen maar om onze kinderen en kleinkinderen recht in de ogen te kunnen blijven kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten