[eerder gepubliceerd op 5-5-2009]
Je wordt op TV de laatste tijd doodgegooid met talentenjachten: Idols, X-factor, etc. Ze kunnen me nauwelijks boeien. Vaak staat de jury meer in de spotlights dan de artiesten en de presentatoren/trices zijn slaapverwekkend.Maar ik maak een grote uitzondering voor Britain Got's Talent. Ook hier wordt de kijker uiteraard gemanipuleerd en zijn de verbaasde reacties van de juryleden fake, maar toch blijft de puurheid van het optreden de boventoon voeren. De eerste aflevering was meteen een hit met Susan Boyle. Direct het meest bekeken fragment op YouTube. Afgelopen zaterdag was het de beurt aan Jamie Pugh, een pizzabezorger die podiumvrees heeft. Ik houd het niet droog als ik die man "Bring me home" uit Les Miserables hoor zingen. Ook al is de podiumvrees aangedikt en wellicht deels fake (zoals direct het commentaar was), de muziek en de uitvoering emotioneert me. Ik houd het op de puurheid van de muziek en de puurheid van de emotie die Jamie Pugh uitstraalt
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten